انجام چند عملیات ناموفق و به شهادت رسیدن عده ای از فرماندهان رده بالا، فرمانده ی کل قوا؛ حضرت امام خمینی- رحمة الله علیه- ، را بر آن داشت تا با صدور فرمانی ، برنامه ریزان جنگ را از حضور در خط مقدم بازدارند، لذا همگی آن ها ملزم شدند نیروهایشان را در عملیات ها از طریق بی سیم، و از پشت سر هدایت کنند.

چند روز پس از صدور این فرمان ، خبر رسید سردار محمد فرومندی، در خطوط مقدم به ساماندهی نیروهایش مشغول است. مسئول مافوق وی در پاسخ به مواخذه ی فرماندهان گفت: «محمد را به حال خود بگذارید. او دیگر زمینی نیست، آسمانی شده است. در هر فرصتی که به دست می آورد ساعت ها پیشانی برخاک می گذارد.»

چند روزی از این جریان گذشت. عملیات در منطقه ای رملی آغاز شد. هم رزمش می گوید: «کسانی که با مناطق رملی آشنایی دارند می دانند خاک نرمی در آن جاست که انسان را تا زانو در خود فرو می برد. حرکت و انجام عملیات در چنین مناطقی بسیار مشکل است. بدتر از همه، بادهایی است که خاک ها را بر سر و روی رزمندگان می پاشد وآن ها را تا پا به رنگ خاک در می آورد. فقط برق چشم هاست که پس از چهره های خاک آلود، نوید حضور رزمندگان را در آن مکان می دهد.

در گرماگرم نبرد، صدای موتور توجهم را جلب کرد. بدان سو رفتم. فرمانده ی عملیات ؛ محمد فرومندی، را دیدم که سوار بر موتور در منطقه حضور یافته و پیشروی نیروهایش را نظاره گراست. آن چه مرا به تعجب واداشت ، چهره ی پاکیزه و درخشان او در آن منطقه بود. گویی همان لحظه با آ ب گرم استحمام کرده بود. و... دقایقی بعد ترکش خمپاره ای او را آسمانی کرد.»

منبع:

« روایت عشق، سیمین وهاب زاده مرتضوی،ص100، راوی هم رزم شهید محمد فرومندی»

وقتی پای به حریم امن الهی گذاشت، به شکرانه ی این توفیق، قرآن را در سه روز ختم کرد.

جمعه ی خونین مکه فرا رسید. همه آماده می شدند که در راهپیمایی برائت از مشرکین شرکت کنند. او را دیدم که سرش را در میان دست هایش گرفته بود وشقیقه هایش را می فشرد.

گفتم: مگر به راهپیمایی نمی آیی؟ گفت: سر در د شدیدی دارم می دانم که نمی توانم تا آخر راه باشما باشم، می خواهم کمی بخوابم شاید بهتر شوم، وخوابید. هنوز چند لحظه ای نگذشته بود که چشم گشود وحیران بر جای نشست ؛ وهنگامی که ما را در حال رفتن دید، گفت: صبر کنید ، من هم می آیم.

متعجب گفتم: چرا تصمیمت عوض شد؟ گفت: به محض این که چشم برهم گذاشتم، فرزند شهیدم را دیدم . او گفت: مادر! تا ساعتی دیگر به من ملحق خواهی شد. او با شتاب غسل شهادت کرد و با ما راهی شد. 

« روایت عشق، سیمین وهاب زاده مرتضوی،ص14، راوی: فرزند شهید ربابه ی اکبر زاده».

دیار یار وقتی مادرم می خواست به مکه برود، خواهر شیرخواره ام را در آغوشم گذاشت وگفت: او را به تو می سپارم مراقبش باش. پس از چند روز پیکر غرق به خونش را از عربستان باز گرداندند. وقتی برای وداع با او به معراج شهدا رفتیم ، کودک شیرخواره اش را روی سینه اش گذاشتم تا شاید بی قراری اش پایان گیرد. در آن لحظه همه دیدیم که قطره اشکی از گوشه ی چشم مادرم فرو چکید.

« روایت عشق، سیمین وهاب زاده مرتضوی،ص21، راوی: فرزند شهید ربابه ی اکبر زاده».

نماز شب حاج اصغر و حاج اکبر ترک نمی شد. آنها در حالیکه فضای خانه را همیشه شاد نگه می داشتند،

به هیچ عنوان تعلق خاطر به دنیا نداشتند. یادم هست یک شب از خواب پریدم.

دیدم علی اصغر در حال نماز شب خواندن است، به شوخی گفتم: بخواب! هنوز اذان نگفته اند!

او هم جواب داد: تو بخواب که خوابت دیر شده! علی اکبر هم همینطور، یک حمام کوچکی داشتیم گوشه حیاط که

فقط یک نفر داخل آن جا می شد. حاج اکبر، بخاطر اینکه مزاحم خانواده نشود، می رفت داخل آن حمام و نماز شب می خواندو

ما گاها از صدای گریه او متوجه می شدیم که کجاست و مشغول چه کاری است.

خاطره ای از زندگی شهیدان علی اکبر و علی اصغر صادقی

منبع: کتاب صادقی

سه تا تیپ درست کرده بود؛

کربلا امام حسین،

عاشورا و چند گردان مستقل.

پشت بی سیم به رمز می گفت « کربلا ! امام حسین اومد؟

عاشورا ! امام حسین تنها است. »

برای جا به جایی نیروها از منطقه ی آهودشت به گرم دشت می گفت

 « آهو ها رو بفرستین اون جاییکه هواش گرمه. »

 نیروی کارکشته که می خواست می گفت

«کنسرو پخته بفرستین، نه خام. »

یادگاران، جلد چهار، کتاب حسن باقری، ص 31

عروسم که حامله بود به دلم افتاده بود اگر بچه پسر باشد،

معنیش این است که خدا می خواهد یکی از پسرهایم را عوضش بگیرد.

خدا خدا می کردم دختر باشد.

وقتی بچه دختر شد، یک نفس راحت کشیدم.

مهدی که شنید بچه دختر است،

گفت

«خدارو شکر. در رحمت به روم باز شد. رحمت هم که برای من یعنی شهادت»

یادگاران، جلد ده، کتاب شهید زین الدین، ص 67

خاطره از شهید مهدی باکری

قبل از عملیات بدربود.

یکی – دو روز مانده بود به عملیات.

 بهش گفتم

« حاجی تو این عملیات کارت خیلی سخته ها!»

گفت« چه طور؟»

گفتم« آخه این اولین عملیاتیه که حمید کنارت نیست.

باید تنهایی فرماندهی کنی. »

گفت:« حمید نیست، خداش که هست. »

یادگاران، جلد سه، کتاب شهید مهدی باکری، ص 97